Hai días. Hai días malos, mellores, destacados, inmellorables. E logo están os que habería que arrincar do almanaque antes de que saíse o sol. O deste domingo 27 de agosto é dos últimos. Se tivese ese poder, non só faría trizas a folla do mes, senón as de todo o ano. E tería detrás a todos os lazanos e lazanas e moitos e moitas que non o son pero nos que tamén deixas fonda pegada.
Nada do que se poda dicir ou escribir aliviará a dor que todos sentidos dende o mediodía de onte. É tal o grao superlativo de inxustiza que se cometeu contigo, cas túas fillas, nai, pai, irmán, familia e amigos que custa crer que haxa alguén escribindo con cabeza o destino de cada un de nós. Non quixera verme na pel do párroco tentando explicar por que nesa estrada estaba o teu fin material -porque só será iso-.
Non hai moitos días coincidía con túa nai nos baixos do hospital. Agardabamos pola quenda dunha analítica. O monitor non funcionaba. Corenta minutos de parola. Cinco despachounos falando do teu irmán. O resto só tivo unha protagonista: ti. Se a pantalla precisara brillo, chegaría cos dos ollos de Corona para iluminala. Non vin nai máis orgullosa da túa personalidade, forza, empatía, tolemia, compromiso, vitalidade e grande espíritu de sacrificio. Quen mellor que ela para sabelo, non si?
Podo dar boa fe dalgunhas desas virtudes. Desas ganas de recuperar, por exemplo, a batalla de mouros e cristiáns en Trez e de facer ás mulleres -ti entre elas-, tamén protagonistas. Dese convencimento de aposta polo rural máis enxebre e pola confraternización dos poucos que quedan nas aldeas, para que non perdan a ilusión de seguir facendo vida no medio do monte -só a alguén coma ti se lle ocorrería deixar Trez a escuras para darlle o toque tétrico ao Samaín nos momentos previos á queimada-.
Vivo exemplo da festa, tamén da do senlleiro e enraizado entroido lazano, que vivías de xeito incombustible. Vímoste no deste ano, o teu derradeiro, nun papel que che encaixaba á perfección, o de vikinga. Por iso me sorprendeu, na última batalla de mouros e cristiáns, verte así tan devota, coma reflicte a miña imaxe que é a túa. Sei que eras unha infiltrada no bando dos do Apóstolo. A Rocío que tantos coñecimos encaixaba máis entre os norteafricanos. Muller de raza, de tribu, de noites de lúas enteiras, sacrificada, tenaz, loitadora e cunha sorte tan merecida como esquiva.
Ese sorriso amplo, pícaro, profundo e sincero é xa patrimonio emocional dos lazanos, e de moitos que tivemos a fortuna de compartir un par de cañas contigo, suficientes para querer repetir. Deixas a moitos orfos -tamén a Jorge e á "Tilde"-. Volver a Laza será agora máis triste, perde un sol, pero Trez e Matamá ganan, por partida dobre, unha estrela.
Os seus restos están sendo velados no Tanatorio La Paz, en Pazos.
Todo o equipo de redación de Diario do Támega, co que tantas veces colaborou de xeito decidido e desinteresado, envíalle ás súas pequenas, irmán, nai e pai o noso máis profundo pésame por tan prematuro adeus.
