Xoves. 28.03.2024

Historia dun secuestro

Vendo historias de Instagram topei (como de costume) cun vídeo estraño. Dentro do que parece un centro comercial ou un aeroporto, a persoa que grava a historia olla como un rapaz é retido por dous homes. Por detrás del, aparece outro individuo, que lle pon unha venda ó redor da cabeza para taparlle os ollos. Ninguén reacciona. Nin sequera a vítima.

O que grava queda atónito. Albisca ao lonxe como entre aqueles tres individuos levan o mozo consigo a outra zona que el non chega a enxergar por mor duns carteis e unhas plantas. Que foi del? Saio de Instagram e quedo frío. Acabo de ver un secuestro?

Penso en tódalas persoas que viron esa historia e o que poderían sentir ó ver iso. Peco en moitas ocasións de pensar que as persoas son seres fríos, negativos e pasivos cando están por Internet, despois de tanto ver o repulsivo odio visceral en Twitter, as mentiras máis burdas e perversas en Facebook ou o narcisismo máis tóxico en Instagram. Pero este caso era distinto. Notábase que a persoa que subía a historia era a que a gravara. Non había trampas nin distanciamentos alén do da pantalla e o lugar.

Quizais esaxerei a miña reacción, pero aterroume pensar en ser cómplice dun suposto secuestro pola miña pasividade

Quizais esaxerei a miña reacción, pero aterroume pensar en ser cómplice dun suposto secuestro pola miña pasividade. Con todo, tampouco imos caer nun dramatismo infantil, non había moito que facer, a verdade. Se as persoas que o presenciaron en directo, alí no momento, non amosaron tan sequera un ápice de preocupación, medo ou consternación, por que ía facelo eu, sentado no meu sofá, a centos de quilómetros varios minutos máis tarde do suceso?

Volvín a Instagram, quería saber. Entre que sigo a máis dun milleiro de persoas e teño mala memoria, tardei un bo rato en atopar a conta da testemuña. A foto de perfil tiña o círculo rosado da novidade: subira unha historia. Agora que o penso, é ben posible que o que me movese a ollar a continuación (ou non, que o rapaz ben podía terse esquecido do asunto e seguir coa súa vida como se nada –lembrades iso dos seres fríos e tal, non?–) daquela historia fose o morbo máis que a curiosidade.

Non me gusta pensar que querer saber do final dun secuestro transmitido polas historias de Instagram me converta nunha sorte de depravado, pero recoñezo que o latente sentimento de culpabilidade e a erótica do estupor que invade a quen observa alleo ás circunstancias turraron de min

Os límites son difusos, mais entre ambos hai unha clara liña que separa o interese polo moralmente aceptable e as inquietudes polo perverso e o abxecto. Non me gusta pensar que querer saber do final dun secuestro transmitido polas historias de Instagram me converta nunha sorte de depravado, pero recoñezo que o latente sentimento de culpabilidade e a erótica do estupor que invade a quen observa alleo ás circunstancias turraron de min.

Non é moi diferente do que os medios de comunicación fan acotío con aqueles tráxicos casos que lles dan audiencia e conmoven a países enteiros, sobre todo as televisións, que nos deixan fantasear coma voyeurs da traxedia. É repulsivo, mais, no fondo, o ser humano é tremendamente morboso, o que é unha expresión máis –quizais algo escura– da nosa irrefreable e necesaria curiosidade. Somos presas da nosa condición.

É repulsivo, mais, no fondo, o ser humano é tremendamente morboso, o que é unha expresión máis –quizais algo escura– da nosa irrefreable e necesaria curiosidade. Somos presas da nosa condición

Entro no perfil e vexo as historias. Logo do vídeo do suposto secuestro subiu a mesma historia (é dicir, o vídeo) cun texto por riba en que explica o que fixo. Di que se achegou ás présas ó grupo que marchaba co rapaz vendado. Supoño que se sentía seguro nun espazo concorrido como aquel, aínda que, vistas as reaccións no momento do suposto secuestro, eu temeríame o peor. Cando os alcanzou, preguntoulles preocupado que por que estaban a facer iso. Os mozos pedíronlle que se tranquilizase. Era o seu aniversario.

O usuario que subiu a historia parecía aliviado, eu non. Púxenme no seu lugar, no do mozo vendado. Pobre, non me quero imaxinar o que ten que foder que te secuestren o día do teu aniversario.

Historia dun secuestro
Comentarios