As noticias que máis nos sorprenden non son precisamente as mellores novas, senón as que nos rodean ou están máis cerca de nós, e as que nunca queríamos escoitar.
Cando o agricultor baixa á horta, sempre colle as mellores pezas, non se para no refugallo. O mesmo que o xardineiro fíxase na mellor flor, para facer o máis lindo ramo. Hoxe recibo unha información e quero ignorar que sexa certa, pero a realidade da vida é así, ninguén se despide na última viaxe porque, tamén el, non sabía que era o seu último partido. E por iso, levanto a man e dígolle adeus, ou mellor dito ata sempre amigo. Aínda que non se vai quen nunca parte, porque as persoas somos recordos. Mentres nos acordemos dos que xa non están, viven ó noso lado, e ti seguirás sorrindo aquí, no universo da memoria e na vida dos teus, porque nunca partirás para o mundo do esquecemento.
O que si desaparece, tristemente, é a chispa que tiñas de electricista no medio das nosas xuntanzas, esa imaxinación alegre e viva que nos levaba a sorrir ata o infindo mundo da satisfacción da nosa amizade
Gustábache moito viaxar, e agora todos quedamos orfos coa última viaxe. Vicente, Emilio e Pepiño seguramente que o notarán máis dentro, pero moitos amigos taparemos a túa ausencia cos bos momentos que compartimos ó longo desta curta vida. E digo curta, porque non tiñas anos para marchar, estabas na idade de vivir moito, porque ganas e ilusión non che faltaban ó lado da túa Susi.
Aínda que a música sigue, o acordeón non volverá a soar coas túas mans, esas que movías co interese dun apaixonado pola primeira arte, porque como dicías frecuentemente: “Eu teño o carnet de músico profesional”. Alá, no mundo da memoria, seguramente cantarás cos anxos no seu coro e sobrarache tempo para organizar unha comparsa festiva que lle mostre a todos o cariño que lle tiñas ó noso carnaval.
Verín perde a un electricista, a un empresario, a un insigne veciño, a un alegre camarada, a un músico profesional, pero sobre todo perde a unha boa persoa, onde ó seu lado non había penas nin asperezas
Onde ti estabas, sobraba a alegría e o bo ambiente. Irradiabas entusiasmo e diversión. Eu quédome con "Chelis", o sementador de alegría. E tamén debo dicir, que o Entroido perdeu a un fiel defensor da nosa festa máis tradicional e representativa. Esperemos que Os Felipes non se retiren e che ofrezan tódolos anos esa homenaxe que no nome de todos mereces.
Amigo "Chelis", foi o teu último partido e a túa derradeira viaxe ó mundo da eternidade. O corpo marchará, converterase en po miúdo, pero aquí queda un nome gravado en letras nobres: "Chelis" Carrasco.
Dende aquí quero manifestar o meu máis sentido pesar ás súas Susis, esposa e filla, Rubén e netos, e a tódolos amigos e verineses que realmente desfrutamos da súa presenza nesta vida. Para nós, foi unha sorte estar ó teu lado.
Agora si, ata sempre, Chelis!
