OBITUARIO | Alfonso Moreiras Grande "Poncho"

Algunha vez con certeza, a todos nos chega o ocaso. Esa fase da vida que non queremos que suceda nin desexamos, pero forma parte da mesma existencia. A natureza ten por obriga seguir co seu designio, non ten unha meta definida. Ó chegar a este estado, os homes desaparecen pero quedan vivos os seus feitos. Marcha o corpo pero os recordos permanecen, que si son bos fanse eternos, reverdecen, reviven e son exemplo para os que quedan.

O "Dos Hermanas" perde ó derradeiro bastión e testemuña dos afamados auguistas que viñan no antano a esta vila a curarse bebendo auga e desfrutar da bonhomía da xente de Verín.

Hoxe o barrio e a fonte de Sousas están de loito, como tamén loce o lazo fúnebre a xoiería familiar. A Praza da Merced vístese a media asta e Laura, a miña querida Laura, padece a dor da despedida. O "Dos Hermanas" perde ó derradeiro bastión e testemuña dos afamados auguistas que viñan no antano a esta vila a curarse bebendo auga e desfrutar da bonhomía da xente de Verín. A coral da vila recorda o seu paso firme polo mundo da canción compartida dun veciño insigne, sensible e fino para as dotes máis sublimes. Un humilde ó servizo dunha fermosa causa: o feitizo de botar fóra do corpo a fermosura do canto.

Todos os días laborais do ano botabamos unha parrafada no medio do seu paseo da casa ó negocio. Parábase a falar, e da súa boca soamente saían palabras cara a beleza da música e o bo facer dos músicos. O seu ánimo sempre me reconfortou na miña labor do ensino de tan nobre disciplina.
 

Amigo "Poncho", como tamén lle chaman ó traxe dos mariachis, descansa con sosego e tranquilidade, coa mesma que tiveches na túa vida. Dou fe de que fuches un home sinxelo como a natureza, dos que sabía pasar ó outro lado sen chamar a atención, e sempre parábaste no momento xusto ó tempo certo. Nas escolas cristiáns aprendiches a nobre maneira de ser instrutor e fuches un antigo alumno da Salle moi exemplar e responsable, atento e presente en todos os actos que se organizaban na vila. Fiel ós Mercedarios, como veciño e compañeiro... Un profesional da beleza e da estética, da orde e do propio tempo. Amigo dos amigos e defensor en silencio das causas máis xustas e honorables.

Un profesional da beleza e da estética, da orde e do propio tempo. Amigo dos amigos e defensor en silencio das causas máis xustas e honorables. 

Tiveches unha linda voz disciplinada, que nunca se escondeu detrás dunha senlleira persoa. "Poncho" Moreiras, gran conversador, un dintel da música máis calada e artista do sublime en soidade. Como reza un vello proverbio arxentino: "Párate donde oigas canciones, que la gente mala no sabe cantar”. Creo que está todo dito.

"Poncho", nunha imaxe do pasado 2020, no seu domicilio familiar. | FOTO: "Chita".
 

Non fai moito tempo, tiven a oportunidade de entrar na súa casa da man do meu amigo Miguel "Chita" -propietario do vídeo que se achega-, e facelo bailar coa súa sempre Laura ó son do acordeón. Foi unha tarde inesquecible. Seguramente a lucidez que tiña naquel momento, recen saído do noso querido hospital, e acompañado de Casiano e Amparo, o compañeiro acordeonista da súa mocidade, permitiulle botar un precioso baile, valorado polos centos de visitantes das redes sociais que aplaudiron ese momento público. Foi un instante adecuado para ser feliz e facer feliz a moita xente que admirou os pasos dun valse no centro do seu salón. Que grato recordo sementaches na miña vida e na de Miguel, e creo que seguramente foi o derradeiro baile! Espero que probaras o noso aceite.  

Lorenzo e Chelis esperan felices por ti, para retomar de novo esa amizade musical chamada "Os nocturnos". A ledicia da mocidade dos mellores anos do século pasado. Seguramente eles están esperando ansiosos a túa compaña e alégranse de que chegues pronto ó seu lado e os sigas toda a eternidade. Pero nós, aquí, no paraíso sensible, entristecémonos porque viaxas cara o infindo mundo do ilimitado e a túa fermosísima voz apagouse na miña contra e na contra de todos os veciños e amigos de Verín.

Nós, aquí, no paraíso sensible, entristecémonos porque viaxas cara o infindo mundo do ilimitado e a túa fermosísima voz apagouse na miña contra e na contra de todos os veciños e amigos de Verín. 

Non te esquezas de levar contigo a guitarra, esa caixa sonora que pulsabas con sensibilidade, para entoar os agarimosos boleros ó lado dos teus compañeiros. Soará de novo aquela acariñada cantiga: "No puedo negarlo mi amor, estoy celoso”.

Por todo isto agora entendo que o teu segundo apelido tamén era Grande, coma ti. 

Moi agradecido de ser o voso amigo.

Laura, a túa meixela sempre me regalou un bico. Ánimo.