OPINIÓN | De cando dicían que perderamos a pericia

Este luns fará un ano da multitudinaria manifestación polas rúas de Verín, protagonizada polos veciños da comarca de Monterrei, logo de que nos comunicaran o peche do paridoiro do hospital. Quixera intentar recordar o que aconteceu, coa mirada retrospetiva que o paso do tempo nos dá.

Para os veciños, e para nós, aquela decisión pillounos por sorpresa. Aquel 22 de novembro de 2019, nunha rolda de prensa en Ourense, confirmaban o peche, pero non entendiamos as razóns.

As "súas" razóns daquel peche

A eles non, non os pillou desprevenidos. A cuestión é que, para eles, o tema comezou años atrás, cando se viron na obriga de ter que cubrir a asistencia continuada de Xinecoloxía e Obstetricia primeiro, e de Pediatría despois no noso hospital. Eles mesmos, nas súas recapitulacións sinalaban dous anos de descenso dos partos na nosa comarca (89 no ano 2018 e aproximadamente 60 no ano 2019, dicían). A día de hoxe, ao cumplirmos un ano do intento de perpetrar o peche do paridoiro, quero que saibades que sobrepasamos xa largamente os cen nacementos, e aínda quedan días de decembro para rematar a conta. Puntualizo isto, para que vós mesmos vos fagades a pregunta de que foi o que pasou neses dous anos...

O día 25 de Novembro de 2019, os tres representantes que se achegaron á cita con nós, viñan convencidos de ter conseguido a cuadratura do círculo. Fartáronse de mandarvos calar cando lles pedístedes reponsabilidades e explicacións, fartei de escoitarlles mandarvos calar, pedíndovos respecto. E cando por fin conseguiron facerse ouvir, para explicarvos a teoría que traían para contar, e que lles fixo vir pola autoestrada sentido Ourense a Verín, o que ouvimos, a min literalmente alporizoume de vez, seguro que o lembrades. O que nos ofreceron foi a xa famosa teoría da "perda de man ou pericia".

A día de hoxe, e mirade que reclamamos vía rexistro, aínda ninguén nos enviou copia dos supostos informes técnicos/científicos de "todas as Sociedades" (dicían) que avalaban o peche do paridoiro de Verín

A día de hoxe, e mirade que reclamamos vía rexistro, aínda ninguén nos enviou copia dos supostos informes técnicos/científicos de "todas as Sociedades" (dicían) que avalaban o peche do paridoiro de Verín. Nin tampouco ningún dos informes que "ano tras ano" fixeran e que informaban á consellería e á xerencia do CHOU de que debería pecharse o noso paridoiro por razón de "seguridade". Onde están? Aquelo levou a arrebatarme, e a escribir unha carta que poida que a día de hoxe non escribise, todos recordades, non volo vou a mentar, e non porque non o merezan, senón porque non hai maior desprezo que non dar aprezo.

O 25 de Novembro forma parte da nosa conciencia colectiva, no meu caso, tras o cabreo inicial, xa non o lembro como algo abafante nin desacougante, só con satisfacción e orgullo. Orgullo pola nosa comarca, polos meus veciños, pola xentiña, milleiros e milleiros que conectaron cunha pequena comarca do sureste da nosa comunidade. A día de hoxe, moitos españois e incluso moitos de fóra de España, colócannos no mapa por aqueles días de loita, contra argumentos e feitos que nin entendimos, nin entendemos, nin entenderemos.

Vólvovos a lembrar, un ano despois, como rematei aquel exhorto: Grazas!!! Non sabedes o orgullo que sentimos, non sabedes as poucas veces que uns profesionais ou persoas pódense sentir coma nos sentimos nós: Arroupados!!! Xente agradecida polo noso traballo ou pola nosa compaña. Só sentimos agradecemento, consuelo e amor de toda esa xentiña (a nosa xentiña).

Son de Verín, a miña filla naceu en Verín, vivimos en Monterrei!!