A noticia colleume moi lonxe mentras eu visitaba as ruinas do que fora un dos centros de peregrinación máis acaídos da antigüidade, Delphos, unha peregrinación que fixera sen saber exactamente que favor podería solicitarlle ao poderoso Deus que se sentaba nun dos tronos máis outo do firmamento, Apolo, que aínda despois dunha erternidade, eu sabía que seguía atendendo as nosas súplicas. Eso sí, os favores non se facían de balde, e a clasificación dos miles de devotos que aspirabamos a sernos escoitados facíase en función da solvencia de cada peto, en función da magnificencia da ofrenda que os sacerdotes recibiran. Algún dos desgraciados que chegaran ao templo levaban días, meses, incluso anos, espreitando, estumballados de calquer maneira entre as pedras que queimaban coma brasas, morrendo moitos deles no intento de seren escoitados. Alí sonou no meu teléfono móbil nunha chamada ritual da familia para saber de nós, de como fora a nosa travesía e, de paso, actualizarnos sobre a marcha da aldea, informe de altas e baixas e algún comentario da hora da sesta.
Así foi como me enterei de que o amigo Chano fora ingresado de urxencia por infectarse dese tremendo andazo que estaba levando por diante a una morea de xente. Inmediatamente erguín a voz, non por esa teima que temos os paisanos de berrarlle máis ao teléfono por sabernos que canto máis se berra máis lonxe se escoita, non. Simplemente porque era coñecedor de que entre tanta xente tamén había empregados do Oráculo que puñan a orella para escoitar as conversas e que espiñaban, agachados entre os suplicantes, para saberen antes da entrevista, cuales eran os seus anceios e así darlle una resposta consecuente, cousa que poucas veces ocorría porque non todos se facían notar. Sabía que aos poucos segundos de me escoitar, a información xa lle chegarta á Pitonisa e eso ía acelerar a noso encontro.
Eu sabía que o Chano sería un oso duro de roer, na súa menudencia gardaba una vontade nietzschiana e unha intelixencia superior, un home que, de ter vivido nos tempos en que houbera un sistema de ensino universal, estariamos falando dun xenio
Eu sabía que o Chano sería un oso duro de roer, na súa menudencia gardaba una vontade nietzschiana e unha intelixencia superior, un home que, de ter vivido nos tempos en que houbera un sistema de ensino universal, estariamos falando dun xenio, e non dun emigrante retornado que me sorprendía cos seus cálculos e coas súas obras artísticas, algunhas delas dignas de figurar nalgún museo adicado ao coñecemento e creatividade humana, especialmente daqueles que non tiveron a oportunidade de visitar os templos da sabiduría. Foi o destino o que me trouxo á morada do deus Apolo o día que que me enterei da noticia.
Eu sabía que a este veciño de Estevesiños non o ía levar o bicho por diante porque o Chano pertencía a unha especie que mesmo intuio que non sexa a daqueles que levan no seu ADN a pura sinatura da estirpe dos primeiros poboadores da Terra, dos máis resistentes, dos máis rexos. O seu tío Xoaquín Balboa sobreviviu anos, ollo anos!, ao exterminio producido pola loucura asociada ao Virus Nazi no campo de concentración de Mauthausen.
Este veciño de Estevesiños é un grande e malo sería que ao pé daqueles robustos peares que mesmo nalgún tempo sostiveron a bóveda celestial, os meus desexos non foran satisfeitos.
A miña andadura finou uns días máis tarde, á miña volta o amigo Chano seguía conectado a una máquina de respirar. Fai uns días que saiu do hospital, o seu maxín seguirá traballando e inventando, por favor, que ninguén lle explique como funciona ese mecanismo que o mantivo con vida..., de momento merece un descanso.